Rafet ULUTÜRK
Her yüzyıl, bir sır saklar. Ve bazı köyler, o sırra bekçilik eder…
Kırcaali’nin Kızılağaç köyü, yedi genç kızın sessizce dünyayı değiştirdiği yerlerden biridir.
Onlar bir ülkenin tarihini değil belki, ama bir toplumun vicdanını şekillendirdi.
Yıl 1420.
Osmanlı, seferde. İstanbul henüz fethedilmemiş.
Başkent Edirne’de taht kurmuş cihan devletinin dört bir yanına asker toplanmakta.
Bu sefer çağrısı, Kızılağaç köyüne de ulaşır. Yedi nişanlı genç… Yedi hayat, yedi umut.
Gidecekler… ama geri dönmeyecekler.
Gidenin kaderi cephedir, kalanın ise sabır.
Ve bazen sabır, çeyiz sandığında yıllanır.
Ama bu hikâye, acının anlatısı değil.
Bu hikâye, beklemekten bir ibadet çıkaran yedi kadının vakıf ruhudur.
Zira onlar ağlamayı değil, anlamayı seçtiler.
Rüyalarında gelen mesaj, bir insanın sevdiğini kaybedince bile insanlığı kazandığını öğretti onlara:
“Çeyiz değil, vakıf olun. Gelin değil, yol olun.”
Ve oldular…
Yedi kız, toplumun hafızasında “çeyiz bozan” değil, “çeyiz kuran” oldu.
Paraya, şöhrete, yardıma tenezzül etmediler. Çünkü onların derdi bina değil, mana inşa etmekti.
Ve meşelerden bir cami yükseldi: Yedikızlar Camii.
Ama bu cami, sadece ahşap değil;
- Sadakatin sesiyle çivisiz…
- Gözyaşıyla sulanmış dua gibi sessiz…
- Toplumu tek bir niyet etrafında toplayan bir ruh gibi görünmez ama etkili…
Bugün insanlar dev vakıflar, modern kurumlar, teknolojik yatırımlarla insanlığa hizmet etmeye çalışırken, biz hâlâ o meşe gölgesinde yükselen ahşap camiden öğreniyoruz:
Gerçek vakıf, insanın kendini adamasıyla başlar.
Onlar birer mimar değildi ama bir kültür inşa ettiler.
Onlar birer âlim değildi ama ahlak miras bıraktılar.
Ve en önemlisi:
Onlar kaybedince değil, adadıklarında kazandılar.
Bugün “hizmet” dediğimiz şey, sadece yardım etmek değildir.
Bazen susarak bir mabet, bekleyerek bir ibadet, adanarak bir gelecek kurulur.
Yedi genç kız, tarihe mimar olarak değil; bir toplumun manevi omurgası olarak geçti.